Stotteren

2023 Auteur: Wallace Forman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-11-27 18:21

stotteren

Stotteren is een stoornis in de spraakstroom. De spraak wordt onderbroken door de herhaling van geluiden, lettergrepen of woorden of door stille blokken. Tijdens de articulatie kunnen er ook ongecontroleerde bewegingen van handen of benen zijn, evenals sterk veranderende gezichtsuitdrukkingen. Als het gebrek aan vloeiendheid in spraak langer dan drie maanden aanhoudt en er zijn ook tekenen van spanning, bestaat het risico op het ontstaan van stotteren. Dit moet echter worden onderscheiden van een gebrek aan spreekvaardigheid, dat kan optreden tussen de leeftijd van twee en vijf jaar vanwege ontwikkelingsredenen. Losse herhalingen van lettergrepen en woorden komen voornamelijk voor. Deze fasen van gebrek aan spreekvaardigheid tijdens de taalontwikkeling van het kind moeten in ieder geval worden onderscheiden van stotteren…

navigatie

• Lees verder
• meer over het onderwerp
• Advies, downloads & tools
• Symptomen en bijwerkingen
• ">oorzaken
">
• diagnose
• behandeling
• Aan wie kan ik vragen?

">

Symptomen en bijwerkingen

Bij stotteren (balbuties) worden de normale spraakstroom en de timing van spreken onderbroken. Het gaat onder meer om

• Herhalingen,
• Rekt zich ook uit
• Verstoppingen

vooral van klanken en lettergrepen. Het stotteren duurt lang. De frequentie, ernst en combinatie van symptomen variëren van persoon tot persoon. Stotteren kan optreden in de kindertijd, maar kan ook voorkomen in de adolescentie en volwassenheid. De symptomen kunnen erg merkbaar zijn, maar ook nauwelijks merkbaar voor leken.

Naast de genoemde symptomen zijn er verschillende begeleidende symptomen, reacties en afwijkingen. Het komt onder andere voor:

• ingedrukte stem, gedwongen ademhaling,
• meer begeleidende bewegingen - bijvoorbeeld gezichtsuitdrukkingen of extremiteiten,
• Alinea's, invoeging van geluiden, lettergrepen, woorden, zinonderbrekingen enz.

Angsten, schaamte, frustratie, verminderd gevoel van eigenwaarde, terugtrekking, maar ook woede en agressie, etc. kunnen te maken hebben met stotteren. De psyche, het sociale gedrag en het dagelijks leven kunnen zwaar worden belast of aangetast.

oorzaken

Bij stotteren spelen verschillende factoren een rol. De oorzaken zijn nog niet volledig opgehelderd. Erfelijke aanleg, organische oorzaken, ontwikkelingsstoornissen en diverse andere factoren die een rol spelen bij het teweegbrengen en in stand houden worden besproken. Tekorten in taalontwikkeling, spraakstoornissen, bepaalde vormen van communicatie en interactie in het gezin of in de nabije sociale omgeving en nog veel meer kunnen een impact hebben. De oorzaken zijn echter niet altijd direct duidelijk.

diagnose

Om het stotteren te verhelderen, worden symptomen geregistreerd en worden onderzoeken uitgevoerd. Het is onder andere essentieel

• Stotterklachten en bijbehorende symptomen: omvang, duur, begin en type stotteren. De taalontwikkeling wordt beoordeeld. Dit gebeurt bijvoorbeeld met behulp van vragenlijsten, checklists en tests. Ook kunnen video- en geluidsopnamen worden gemaakt.
• Verduidelijking van mogelijke ziekten of aandoeningen: bijv. De aanwezigheid van andere spraak-, gedrags-, concentratie-, aandachtsstoornissen, neurologische of psychische stoornissen of stoornissen.
• Sociale omgeving: bijv. Ouders of wettelijke voogden, gezin, sociaal leven. Levensstijl en kwaliteit spelen een rol bij diagnose en therapie.

behandeling

De therapie is gebaseerd op de individuele situatie en combineert meestal verschillende behandelingsbenaderingen. Het heeft tot doel de spreekvaardigheid te verbeteren. Het verminderen van de last van stotteren en de effecten op de psyche, het sociale leven, de kwaliteit van leven en de activiteit zijn essentieel. Getroffen personen of hun ouders / verzorgers worden uitvoerig geïnformeerd en geadviseerd over stotteren, therapie, terugval en hoe daarmee om te gaan. Individuele en groepsbehandelingen zijn mogelijk.

De therapie omvat:

• Direct werken aan stotteren door middel van verschillende procedures voor spraak en stottermodificatie, bijvoorbeeld met logopedie. Daarbij wordt gewerkt aan de manier waarop getroffenen spreken en / of aan een specifieke gebeurtenis, bijvoorbeeld spreektraining door langdurig spreken, zacht stemgebruik.
• De behandeling of het werken aan bijbehorende symptomen. Een verandering in de houding ten opzichte van het spreken, verschillende gedragsveranderingen, zelfevaluatie, enz. Vallen ook onder moed (bijvoorbeeld door het gebruik van psychotherapie, ademhaling en ontspanningstechnieken.
• Behandeling van onderliggende ziekten of aandoeningen.
• Met inbegrip van de omgeving. De omgeving is essentieel voor therapie en ontwikkeling. Dit omvat de sociale omgeving (ouders, wettelijke voogden, school) en hun medewerking. Naast advies en begeleiding is thuis oefenen belangrijk. De implementatie van wat is 'uitgewerkt' in alledaagse situaties maakt ook deel uit van de therapie.
• Zelfhulp.
• Mogelijk gebruik van technische of elektronische hulpmiddelen, zoals apparaten, software, apps.

Aan wie kan ik vragen?

Aanspreekpunten zijn - afhankelijk van de leeftijd van de betrokkene en gezondheidssituatie - onder meer:

• Specialist in kindergeneeskunde en jeugdgeneeskunde
• Specialist in KNO (specialisatie in foniatrie)
• Spraaktherapeut

De huisarts kan onderzoeken regelen en verwijzingen initiëren. Het volgende kan ook worden betrokken bij het diagnose- en therapieproces:

• Neuroloog
• Psycholoog
• Psychotherapeut
• Psychiater

Diagnose en behandeling vinden deels plaats in speciale afdelingen van klinieken, bijvoorbeeld voor foniatrie, logopedie en gehoor-, stem- en taalstoornissen.