Hepatitis D

2023 Auteur: Wallace Forman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-08-25 11:05

Bij deltahepatitis veroorzaken hepatitis D-virussen (HDV) een (diffuse) ontsteking van het leverweefsel die zich door het orgaan verspreidt. HDV is een defect RNA-virus dat de neiging heeft zich aan levercellen aan te sluiten en dat afhankelijk is van de helperfunctie van het hepatitis B-virus. Hepatitis D-virussen zijn alleen besmettelijk en kunnen zich vermenigvuldigen bij een persoon die positief is voor hepatitis B. Het beloop van acute hepatitis B wordt gecompliceerder en langduriger door HDV. Bij gelijktijdige infectie (gelijktijdige infectie) met hepatitis B- en D-virussen ontwikkelt zich echter minder vaak een chronisch beloop van hepatitis B 90 procent van de gevallen leidt tot een chronisch beloop van hepatitis D.

De ziekte is meldingsplichtig. Hoewel vrijwel elke patiënt met hepatitis B het risico loopt op HDV-infectie, zijn er significante verschillen in het globale voorkomen tussen HBV en HDV.

navigatie

Lees verder
meer over het onderwerp
Advies, downloads & tools
Wereldwijde verspreiding van hepatitis D
Hoe wordt hepatitis D overgedragen?
Hoe kan hepatitis D worden voorkomen?
Hoe werkt hepatitis D?
Hoe wordt de diagnose gesteld?
Hoe wordt hepatitis D behandeld?
Hoe hepatitis D te voorkomen
Bij wie kan ik terecht? ">Aan wie kan ik vragen?

Bij wie kan ik terecht? >

Hoe worden de kosten vergoed?

Bij wie kan ik terecht? >

Wereldwijde verspreiding van hepatitis D

Hepatitis D is een vaak onderschat mondiaal gezondheidsprobleem: wereldwijd zijn ongeveer tien tot vijftien miljoen mensen besmet met HDV. Hepatitis D-infectie komt vooral veel voor in het Middellandse Zeegebied, het Midden-Oosten, Noord- en Centraal-Azië, Vietnam, de eilanden in de Stille Oceaan, West- en Centraal-Afrika en Zuid-Amerika.

Hoe wordt hepatitis D overgedragen?

De infectie wordt voornamelijk overgedragen via bloed of geslachtsgemeenschap. Speeksel en traanvocht zijn ook minder besmettelijk. In West- en Centraal-Europa worden vooral migranten uit endemische regio's (regio's met veel zieke mensen) en drugsgebruikers die zichzelf drugs injecteren, getroffen. In zeer zeldzame gevallen kan overdracht van moeder op kind optreden. Dit risico op overdracht is vooral groter als de moeder op het moment van de geboorte ook sterk is geïnfecteerd met hepatitis B (hoge hepatitis B-viral load, positief HBe-antigeen).

Overdracht van hepatitis D is voornamelijk mogelijk

als de seksuele partner hepatitis D heeft,
door 'naald delen' (gedeeld gebruik van spuiten onder drugsverslaafden),
bij de geboorte, als de moeder hepatitis D heeft, of
door een prikblessure als er sprake is van een persoon met hepatitis D.

Bijkomende infectiemogelijkheden ontstaan door het gedeelde gebruik van de tandenborstel of het scheermes van een persoon met hepatitis D of door tatoeages en piercings onder onhygiënische omstandigheden. Zogenaamde gevallen van nosocomiale overdracht in zorginstellingen zijn uiterst zeldzaam. Overdracht via bloed en bloedproducten wordt in Oostenrijk voorkomen door de voorzorgscontrole van deze producten op HDV.

Hoe kan hepatitis D worden voorkomen?

Een betrouwbare bescherming tegen hepatitis D kan vooral worden bereikt door de hepatitis B-vaccinatie. Verdere preventieve maatregelen zijn onder meer het vermijden van bloedcontact, het steriel maken van tatoeages en piercings, met alleen tandenborstels, scheermesjes, naalden of spuiten (geen naalddelen) en veiligere seks (condooms).

Hoe werkt hepatitis D?

Net als acute hepatitis B kan acute hepatitis D zich zonder symptomen ontwikkelen. Gewoonlijk treden echter misselijkheid, vermoeidheid, koorts en mogelijk geelzucht (geelzucht) op.

Er kunnen twee vormen van infectie optreden:

De acute gelijktijdige infectie met het hepatitis B- en D-virus. In 95 procent van de gevallen genezen beide infecties, maar fulminante kuren met acuut leverfalen komen vaker voor dan bij enkelvoudige infecties met hepatitis B. Het verdient daarom aanbeveling alle patiënten met acute hepatitis B te testen op de gelijktijdige aanwezigheid van acute hepatitis D.. Als dit wordt bevestigd, is nauwlettend toezicht noodzakelijk. Chronische kuren zijn zeldzaam (ongeveer twee procent), maar kunnen vaker voorkomen bij patiënten met immuundeficiënties (bijv. Hiv-infecties, immunosuppressieve medicamenteuze therapie), en daarom moet deze groep patiënten zeker tegen hepatitis B worden gevaccineerd.
De HDV-superinfectie bij patiënten met een hepatitis B-infectie. Een significant ernstiger verloop van de leverziekte komt vaker voor dan bij mensen met alleen hepatitis B-infectie. In deze gevallen wordt hepatitis D bij 70 tot 90 procent chronisch. De ontwikkeling van levercirrose verloopt veel sneller (binnen vijf tot tien jaar na HDV-infectie), evenals de ontwikkeling van leverkanker.

Hoe wordt de diagnose gesteld?

Soms kan de arts tijdens het lichamelijk onderzoek tekenen van leverontsteking ontdekken - bijv. Vergrote lever, geelzucht (geelzucht) - of de gevolgen daarvan - bijv. Ascites. Hepatitis D kan echter alleen worden vastgesteld door viruscomponenten of antilichamen tegen het virus in het bloed te detecteren.

Bij laboratoriumdiagnostiek is de bepaling van HDV-antigeen en anti-HDV met ELISA belangrijk naast de detectie van het HDV-genoom, de polymerasekettingreactie (PCR). Ongeacht of co-infectie of super-infectie, in beide gevallen kan een duidelijke GOT- of GPT-toename worden vastgesteld. Het niveau van de leverwaarden laat echter geen conclusies toe over de mate van leverceldood.

Hoe wordt hepatitis D behandeld?

Er is geen specifieke behandeling voor acute hepatitis D, alleen de symptomen kunnen worden beïnvloed. Het beloop van chronische hepatitis D kan in veel gevallen gunstig worden beïnvloed door interferon (gepegyleerd interferon alfa 2a) en leidt in ongeveer 25 procent van de gevallen tot permanente eliminatie van het hepatitis D-virus. De bijbehorende hepatitis B dient altijd optimaal te worden behandeld. Levertransplantatie is een therapeutische optie voor patiënten met levercirrose veroorzaakt door het hepatitis B / D-virus Net als bij chronische hepatitis B zijn regelmatige controles noodzakelijk.

Hoe hepatitis D te voorkomen

Aan wie kan ik vragen?

Diagnose en behandeling van hepatitis D zijn mogelijk in de volgende faciliteiten:

speciale polikliniek in het ziekenhuis, bijv. polikliniek hepatologie;
Contante poliklinieken met speciale hepatologieklinieken;
In de privépraktijk: specialisten in interne geneeskunde met diepgaande hepatologische kennis.
Ernstige ziektes worden behandeld op een afdeling interne geneeskunde (focus op gastro-enterologie en hepatologie) of op een afdeling transplantatiechirurgie.

Hoe worden de kosten vergoed?

Alle noodzakelijke en passende diagnostische en therapeutische maatregelen worden door de zorgverzekeraars overgenomen. Meer informatie vindt u onder Wat kost een ziekenhuisopname? Uw huisarts of polikliniek vereffent de rekeningen doorgaans rechtstreeks bij uw zorgverzekeraar. Bij bepaalde zorgverzekeraars kan het zijn dat u een eigen risico (behandelpremie) moet betalen (BVAEB, SVS, SVS, BVAEB). U kunt echter ook terecht bij een arts van uw keuze (dus een arts zonder ziektekostenverzekering). Voor meer informatie, zie Wat kost een ziekenhuisverblijf, een doktersbezoek: kosten en eigen risico.

Voor bepaalde niet-medicamenteuze behandelingen (bv. Fysiotherapie) - in sommige gevallen alleen wanneer een bepaald niveau is bereikt - kan toestemming van de zorgverzekeraar vereist zijn.

Voor bepaalde diensten (bijv. Medische hulpmiddelen en medische hulpmiddelen) worden - afhankelijk van de zorgverzekeraar - eigen bijdragen verstrekt. De meeste zorgverzekeraars voorzien in een vergunning, soms afhankelijk van het soort medische hulp. De receptvergoeding moet worden betaald voor medicatie op “contant recept”. Voor informatie over de desbetreffende bepalingen kunt u contact opnemen met uw zorgverzekeraar, die u bijvoorbeeld kunt vinden op de socialezekerheidswebsite.