Anale Fissuur - Wat Kan Ik Eraan Doen?

2023 Auteur: Wallace Forman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-05-24 12:25

Anale kloof

De anale fissuur is een van de meest voorkomende proctologische aandoeningen. Het is een longitudinale scheur in het anale kanaal. De anale fissuur kan op elke leeftijd voorkomen, maar komt meestal voor tussen de 30 en 50 jaar. Mannen en vrouwen worden ongeveer even zwaar getroffen.

navigatie

• Lees verder
• meer over het onderwerp
• Advies, downloads & tools
• oorzaken
• Cursus
• Symptomen
• diagnose
• behandeling
• Aan wie kan ik vragen?
• Hoe worden de kosten gedekt?

oorzaken

Er zijn verschillende redenen voor het ontstaan van een anale fissuur:

• mechanische schade aan het epitheel door constipatie, diarree of manipulatie;
• Spasticiteit van de sluitspier;
• lokale infecties;
• bestaande neuromusculaire ontregeling die een verhoogde staat van spanning in de sluitspier veroorzaakt.

Typerend is de pijngerelateerde hoge sluitspiertonus, die het moeilijk maakt om de ontlasting tot rust te brengen en vervolgens nog sterker wordt door het branderige gevoel. Het resultaat is een steeds diepere traan.

Systemische ziekten zoals chronische inflammatoire darmaandoeningen (bijv. De ziekte van Crohn) of infectieziekten (bijv. Tuberculose, syfilis) kunnen de ontwikkeling van een anale fissuur veroorzaken. In deze gevallen spreken we van secundaire anale fissuren.

Cursus

Een acute anale fissuur treedt plotseling en voor een korte tijd op en manifesteert zich als een smalle, één tot drie centimeter lange, langwerpige scheur met scherp gedefinieerde wondranden. Het geneest meestal spontaan of met conservatieve therapie.

Een chronische anale fissuur is aanwezig als de ziekte langer dan zes weken aanhoudt en een hypertrofische anale papilla verschijnt als een typisch teken aan het binnenste uiteinde van het anale kanaal en aan de buitenkant van de buitenplooi. De wondranden zijn meestal verhard en aan de onderkant van de chronische spleet bevindt zich vaak een klein fistelkanaal met een abces tussen de sluitspieren. Deze vorm geneest niet vanzelf zonder adequate therapie.

Symptomen

Op de voorgrond is een stekende, scherpe pijn die optreedt bij de stoelgang, die enkele minuten aanhoudt en vervolgens urenlang in een branderig gevoel verandert. Meestal wordt dit gecombineerd met bloed op de ontlasting of toiletpapier. Soms kan hevig bloeden optreden. In het chronische beloop treden sijpeling en jeuk in het anale gebied op.

diagnose

De diagnose kan gesteld worden op basis van de anamnese en een lichamelijk onderzoek met inspectie en palpatie. In de acute fase is een rectoscopie niet absoluut noodzakelijk en mag deze vanwege de pijn pas na drie weken therapie worden uitgevoerd. Met dit onderzoek kan de omvang van het defect worden vastgesteld; ook andere veranderingen kunnen zichtbaar zijn. Als de bevindingen onduidelijk zijn, moet een onderzoek onder narcose worden uitgevoerd.

behandeling

Een belangrijke maatregel is de regulering van de ontlasting. Dit vermindert ook het risico op terugkerende anale fissuren.

• In veel gevallen geneest de acute anale fissuur vanzelf. Het gebruik van zetpillen voor gericht ledigen in combinatie met pijnstillende zalven kan de symptomen verlichten, de sfincterkrampen doorbreken en zo het genezingsproces bevorderen. Voor patiënten met constipatie worden ontlastingverzachters, vezelrijk voedsel en douchebaden aanbevolen.
• Chronische kloven worden behandeld met verschillende methoden die tot doel hebben de verhoogde rustdruk in het anale kanaal te verminderen. Spierverslappende zalven met bijvoorbeeld diltiazem, nifedipine of trinitraat worden lokaal gebruikt. Als de spierspanning extreem hoog is, kan botulinumtoxine worden geïnjecteerd.

Als de therapie niet succesvol is, is een operatie noodzakelijk. Het gehele met littekens bedekte, chronisch ontstoken weefsel wordt verwijderd en de wond wordt opengelaten. Volledige genezing duurt ongeveer drie tot vier weken. Een deling van de interne sfincter was voorheen gebruikelijk, maar dient niet langer te worden uitgevoerd vanwege het risico op continentie-stoornis.

Aan wie kan ik vragen?

Bij klachten in de anale regio kunt u terecht bij uw huisarts of een proctoloog.

Hoe worden de kosten gedekt?

Alle noodzakelijke en passende therapeutische maatregelen worden door de zorgverzekeraars overgenomen. Kortom, uw arts of de polikliniek verrekenen rechtstreeks met uw zorgverzekeraar. Bij bepaalde zorgverzekeraars moet u mogelijk een eigen risico betalen (BVAEB, SVS, SVS, BVAEB).

U kunt ook een beroep doen op een arts van uw keuze (dus arts zonder zorgverzekeringscontract) of een privé-polikliniek. Zie Kosten en eigen risico voor meer informatie.