Gebroken Botten (fracturen)

2023 Auteur: Wallace Forman | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-05-24 12:25

Gebroken botten

Een gebroken bot (fractuur) is een abnormale onderbreking van een bot of de structuur van het bot. De oorzaak is direct of indirect extern geweld. De symptomen zijn afhankelijk van het type en de locatie van de fractuur.

Therapie voor een fractuur bestaat over het algemeen uit het in hun normale positie houden van de fragmenten totdat de fractuur is genezen en het herstellen van de functie van het bot. Hiervoor kunnen conservatieve maatregelen (bijv. Gipsverband) of een operatie worden gebruikt.

navigatie

• Lees verder
• meer over het onderwerp
• Advies, downloads & tools
• Wat zijn de oorzaken van gebroken botten?
• Welke soorten botbreuken zijn er?
• Wat zijn de symptomen?
• Hoe wordt de diagnose gesteld?
• Hoe worden gebroken botten behandeld?
• Welke complicaties kunnen optreden?
• Hoe kun je voorkomen?
• Aan wie kan ik vragen?
• Hoe worden de kosten gedekt?

Wat zijn de oorzaken van gebroken botten?

Botten behoren tot de hardste en meest veerkrachtige weefsels in het lichaam. Als een bot echter boven zijn elastische limiet wordt belast, kan het breken. Of er een breuk optreedt, hangt af van:

• het type en de omvang van geweld. Typische oorzaken van botbreuken zijn bijvoorbeeld een val, een klap of een klap. Compressie, rotatie of extreme trekbelastingen kunnen ook leiden tot botbreuken.
• de structuur van het bot. Als het bot is veranderd of verzwakt, bijvoorbeeld door een eerdere ziekte zoals osteoporose of een bottumor, kan zelfs een relatief lage belasting al tot een fractuur leiden. Men spreekt dan van een pathologische (zieke) breuk.

Een bijzondere vorm van pathologische fractuur is de zogenaamde vermoeidheidsfractuur (ook wel stressfractuur, kruipfractuur of stressreactie van het bot genoemd): De botbreuk ontstaat als gevolg van blijvende overbelasting van een bot. Sportgerelateerde vermoeidheidsbreuken komen vooral veel voor bij hardloopsporten.

Welke soorten botbreuken zijn er?

Een botbreuk veroorzaakt door een ongeval gaat altijd gepaard met schade aan de zachte weefsels rond de botten (bloedvaten, spieren, ligamenten, pezen, zenuwen, huid). De omvang van deze beschadiging van zacht weefsel heeft een aanzienlijke invloed op het genezingsproces van het letsel. Men onderscheidt:

• Botbreuk met gesloten weke delen beschadiging (gesloten fractuur): Van buitenaf zijn geen botdelen zichtbaar. Het weefsel over de botbreuk kan er meer of minder bij betrokken zijn; de omvang varieert van nauwelijks significante huidbeschadiging tot ernstig compartimentsyndroom.
• Botbreuk met open beschadiging van zacht weefsel (open fractuur): Het bot is zichtbaar in het gebied van de wond. Er is een verhoogd risico op infectie. Afhankelijk van hoe uitgebreid het letsel is, zijn er verschillende graden van ernst. Open fracturen zijn meestal zeldzaam in de sport en zijn altijd het gevolg van aanzienlijk geweld, zoals vallen tijdens het motorrijden.

Daarnaast worden bij botbreuken de volgende factoren onderscheiden:

• Zijn het twee of meer fragmenten? Als er drie tot vijf fragmenten zijn, spreekt men van een meerdelige breuk, en meer dan vijf fragmenten van een verkleinde breuk.
• Zijn de botdelen tegen elkaar verschoven (ontwricht)?
• Zijn er gewrichten bij betrokken?

Speciale kenmerken bij kinderen

Zowel de botten zelf als de huid rond de botten (periosteum) zijn bij kinderen beduidend elastischer dan bij volwassenen. Als in de kindertijd een botbreuk optreedt, blijft het periosteum vaak intact. Als gevolg hiervan wordt de breuk bij elkaar gehouden, voorzien van zuurstof en voedingsstoffen (het periosteum wordt goed van bloed voorzien) en geneest meestal veel sneller dan bij volwassenen. Dit type breuk wordt een greenwood-breuk genoemd.

In de kindertijd hebben botten zogenaamde groeischijven (epifysaire platen): ze bevinden zich tussen de uiteinden van de botten en de botschacht en dienen om het bot in lengte te laten groeien. De groeischijf bestaat uit kraakbeenweefsel, dat constant wordt vervangen door botweefsel met toenemende lengte. Als er een breuk is in het groeischijfgebied, bestaat het risico dat de groei van het bot wordt belemmerd. Een vroege diagnose en een passende behandeling zijn van cruciaal belang.

Wat zijn de symptomen?

De symptomen zijn afhankelijk van het type en de locatie van de fractuur. In het geval van een vermoeidheidsfractuur zijn ze meestal niet zo acuut en uitgesproken als bij een nieuwe, aan een ongeval gerelateerde fractuur. Het is niet ongebruikelijk dat aanvankelijk een verstuiking of kneuzing wordt vermoed. Meer over het onderwerp: kneuzingen en verstuikingen

Typische tekenen van een botbreuk zijn pijn, misvorming, zwelling of beperkte mobiliteit. Afhankelijk van de omvang van de weke delen letsel kunnen verdere klachten ontstaan (bijv. Open huidwond, bloeding).

Hoe wordt de diagnose gesteld?

Eerst neemt de arts de anamnese (anamnese), vraagt hoe het ongeval is gebeurd en voert een lichamelijk onderzoek uit. Er wordt onderscheid gemaakt tussen zogenaamde onveilige en veilige breukborden:

• Onzekere tekenen van breuk: zwelling, blauwe plekken, beperkte mobiliteit of functie, en pijn. Niet elke fractuur wordt echter als pijnlijk ervaren, omgekeerd kunnen bijvoorbeeld ook blauwe plekken met deze symptomen gepaard gaan en zeer pijnlijk zijn.
• Duidelijke tekenen van breuk: vormafwijking en axiale uitlijning, abnormale mobiliteit, kraken van de breukplaats (botwrijving, crepitatie), stukjes bot die uit een wond steken, gedeeltelijke of volledige amputatie, bewijs van de breuk in het röntgenbeeld.

Als een breuk wordt vermoed, moet een röntgenonderzoek worden uitgevoerd; bij kinderen kan in plaats daarvan een echografisch onderzoek worden uitgevoerd.

Als op de röntgenfoto geen botbreuk te zien is, kan afhankelijk van de situatie een computertomografie, magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) of scintigrafie worden uitgevoerd.

Hoe worden gebroken botten behandeld?

De volgende regels zijn van toepassing op eerste hulp: immobilisatie van de fractuur, verhoging van het aangetaste deel van het lichaam, als er open verwondingen zijn, breng steriele wondkussens aan, voorkom onderkoeling, beheersing van de ademhaling en pols bij ernstig gewonden.

Meer informatie over het onderwerp: Eerste hulp bij blessures

In het algemeen bestaat de therapie van botbreuken erin de fragmenten in hun normale positie te brengen (herpositionering), ze op hun plaats te fixeren totdat de breuk is genezen en de functie van het bot te herstellen.

Welke behandeling wordt uitgevoerd, is afhankelijk van het type breuk, de locatie, de ernst van het letsel en de algemene toestand van de gewonde. Er wordt algemeen onderscheid gemaakt tussen een conservatieve en een operatieve benadering.

Conservatieve behandeling

Botbreuken die niet of slechts in geringe mate zijn verplaatst, worden conservatief behandeld. Verplaatste botdelen worden eerst in hun anatomische positie gebracht (herpositionering); dit gebeurt bijvoorbeeld door langzaam trekken en contra-trekken of lichte druk (eventueel onder lokale anesthesie of korte algehele anesthesie).

Vervolgens worden het aangetaste bot en de aangrenzende gewrichten geïmmobiliseerd met gips of ondersteunend verband. Hoe lang dit nodig is, hangt af van de mate van pauze en de locatie. Gemiddeld geneest een breukspleet na ongeveer zes weken, zodat het bot normale belasting kan verdragen.

Niet alle fracturen vereisen immobilisatie. In bepaalde gevallen mag de patiënt het gebroken gebied verplaatsen in overeenstemming met de pijn en de belasting dienovereenkomstig, bijvoorbeeld bij stabiele wervelfracturen of sommige vingerfracturen. Dit heet functionele therapie.

Operatieve therapie (osteosynthese)

Chirurgische therapie kan nodig zijn voor complexere botbreuken. Deze omvatten open fracturen, gesloten fracturen met uitgebreide bijbehorende verwondingen, fracturen met gewrichtsbetrokkenheid of fracturen. Meestal worden implantaten van metaal gebruikt, bijvoorbeeld platen, schroeven, draden of spijkers van "chirurgisch staal" (nikkel of titaniumlegering) om de botten op hun plaats te houden. Soms wordt ook een operatie uitgevoerd om een snellere revalidatie mogelijk te maken, aangezien langdurige immobilisatie ook nadelen heeft, zoals een progressieve afbraak van de spieren.

Externe fixatie (externe fixator): De schroeven die in het bot worden geschroefd, steken uit de huid en zijn via een “frame” met de buitenkant verbonden. Deze methode is relatief snel en wordt bijvoorbeeld gekozen bij sommige open fracturen, bij kinderen of bij levensbedreigende verwondingen.

rehabilitatie

Zodra het bot zover is genezen dat het een normale belasting kan dragen, moet de mobilisatie geleidelijk beginnen. Dit kan meestal sneller worden gedaan na chirurgische therapie dan met een conservatieve benadering.

Het doel is om de oorspronkelijke functie van het getroffen gebied te herstellen en verdere spierafbraak en gewrichtsverstijving te voorkomen. Indien nodig kan fysiotherapie worden voorgeschreven.

Welke complicaties kunnen optreden?

Diverse complicaties kunnen optreden na botbreuken of tijdens therapie. Deze omvatten:

• Bloeden met hematoom,
• Infecties in het wondgebied,
• Immobilisatie-gerelateerde complicaties zoals diepe veneuze trombose of longembolie. Als preventieve maatregel, als u bedlegerig bent, wordt heparineprofylaxe (antitrombose-injectie) uitgevoerd. Meer over het onderwerp: diepe veneuze trombose
• Toenemende spierafbraak, ook als gevolg van immobilisatie. Vroegtijdige mobilisatie is daarom cruciaal.
• Verminderde bloedcirculatie, mobiliteit of gevoeligheid door een te strak gipsverband. Er moeten regelmatig controles worden uitgevoerd.
• Vertraagde genezing: dit is waar men over spreekt als er na twaalf weken geen duidelijke ossificatie van de breukspleet zichtbaar is op de röntgenfoto. Mogelijke oorzaken zijn infecties, overmatige stress of beperkte doorbloeding (roken, diabetes, etc.). Ter ondersteuning van de penetratie van de fractuur kan bijvoorbeeld echografie of extracorporale schokgolftherapie worden gebruikt. De procedures zijn echter omstreden.
• Pseudartrose: hiervan spreekt men als de breuk na zes maanden niet is genezen. In deze gevallen is chirurgische therapie noodzakelijk.

Hoe kun je voorkomen?

Het algemene risico op letsel en dus het risico op een botbreuk wordt verkleind door in goede algemene en trainingsconditie te zijn en verantwoordelijk te handelen. Dit kan handig worden aangevuld met sportspecifieke beschermers: bijv. Helm, polsbeschermers, scheenbeschermers, beschermend verband (vingers afplakken).

Aan wie kan ik vragen?

Als u een gebroken bot vermoedt, neem dan contact op met de dichtstbijzijnde ambulance. Bel in een acuut noodgeval de ambulance (144).

Hoe worden de kosten gedekt?

De e-card is uw persoonlijke sleutel tot de voordelen van de wettelijke zorgverzekering. Alle noodzakelijke en gepaste diagnostische en therapeutische maatregelen worden overgenomen door uw verantwoordelijke sociale verzekeringsmaatschappij. Voor bepaalde diensten kan een eigen risico of bijdrage in de kosten gelden. Voor gedetailleerde informatie kunt u terecht bij uw socialezekerheidsinstantie. Verdere informatie is ook te vinden op:

• Recht op behandeling
• Bezoek aan de dokter: kosten en eigen risico
• Wat kost het verblijf in het ziekenhuis
• Receptkosten: zo worden de medicijnkosten gedekt
• Revalidatie en genezing
• Medische hulpmiddelen en hulpmiddelen
• Gezondheidsberoepen AZ

en via de onlinegids vergoeding sociale verzekeringen