Wat Is De Ziekte Van Parkinson?

Inhoudsopgave:

Wat Is De Ziekte Van Parkinson?
Wat Is De Ziekte Van Parkinson?

Video: Wat Is De Ziekte Van Parkinson?

Video: Wat Is De Ziekte Van Parkinson?
Video: Wat is de ziekte van Parkinson? 2024, Maart
Anonim

Ziekte van Parkinson: wat is het?

De ziekte van Parkinson (de ziekte van Parkinson, idiopathisch Parkinson-syndroom, "verlamming") is een ziekte van het zenuwstelsel die wordt geassocieerd met verschillende bewegingsstoornissen. De symptomen zijn gebaseerd op de voortijdige geleidelijke vernietiging van bepaalde zenuwcellen in de hersenen, wat leidt tot een tekort aan belangrijke boodschappersubstanties, vooral dopamine. Deze degeneratieve processen vinden voornamelijk plaats in hersengebieden die de bewegingsbeheersing beïnvloeden, maar ook stemming, slaap en denken, etc. De meeste ziekten komen voor op oudere leeftijd.

De ziekte van Parkinson is niet te genezen. Met de juiste therapieën kunnen de symptomen echter worden behandeld en kan de kwaliteit van leven van de getroffenen aanzienlijk worden verbeterd. De ziekte van Parkinson treft ongeveer 20.000 mensen in Oostenrijk.

navigatie

  • Lees verder
  • meer over het onderwerp
  • Advies, downloads & tools
  • Basisinformatie: boodschappersubstanties als informatiedragers
  • Hoe ontstaat de ziekte van Parkinson?
  • Wat is de oorzaak van de ziekte van Parkinson?

Basisinformatie: boodschappersubstanties als informatiedragers

Netwerken van zenuwcellen (neuronen) communiceren continu met elkaar in de hersenen. Alleen op deze manier kunnen alle basisfuncties van het zenuwstelsel worden vervuld, zoals het verwerken van prikkels en sensorische indrukken of het beheersen van bewegingen en opeenvolgingen van handelingen. Informatie wordt binnen een zenuwcel als elektrische signalen doorgegeven, van de ene zenuwcel naar de andere overgedragen en uiteindelijk doorgegeven aan het doelorgaan (bijvoorbeeld de spieren).

De contactpunten tussen de individuele zenuwcellen worden synapsen genoemd. Boodschappersubstanties, zogenaamde neurotransmitters, dienen als informatiedragers tussen twee zenuwcellen: deze worden in reserve gevormd door een zenuwcel (het zendende neuron) en opgeslagen in kleine blaasjes. Als er een signaal moet worden uitgezonden, legen de blaasjes en geven de boodschappersubstanties vrij. Deze koppelen zich aan de receptoren van het ontvangende neuron en geven zo het signaal door. Kort na de signaaloverdracht is de synaps klaar om dit proces te herhalen en een nieuwe stimulus door te geven.

De verschillende neurotransmittersystemen zijn essentieel om de informatieoverdracht binnen het zenuwstelsel soepel te laten verlopen. Storingen binnen deze systemen kunnen leiden tot verschillende klinische symptomen of ziekten.

Hoe ontstaat de ziekte van Parkinson?

Bij de ziekte van Parkinson sterven in toenemende mate bepaalde zenuwcellen in de hersenen die de boodschappersubstantie dopamine produceren. Deze zenuwcellen bevinden zich in de zogenaamde zwarte materie (substantia nigra) in de middenhersenen. Ze zijn verbonden met andere hersengebieden door zenuwprocessen, zoals het corpus striatum in de basale ganglia, een kerngebied in de diepten van het cerebrum. Dit is waar dopamine wordt opgeslagen en vrijgegeven wanneer dat nodig is.

Dopamine is onder meer verantwoordelijk voor het sturen van bewegingen: het helpt om elektrische impulsen van de hersenen via de zenuwen naar de spieren over te brengen. Alle vrijwillige spierbewegingen van het lichaam worden gecoördineerd via een complex netwerk van zenuwprocessen dat zich vertakt van het striatum naar andere delen van de hersenen. Dopamine speelt ook een cruciale rol bij motivatie en gedrag in het beloningscentrum van de hersenen.

De vernietiging van de cellen van de substantia nigra en het daarmee gepaard gaande gebrek aan dopamine leiden tot storingen in verschillende hersengebieden. Andere neurotransmittersystemen worden ook beïnvloed, waaronder:

  • Cholinerge systeem (transmitter acetylcholine): is onder meer verantwoordelijk voor de controle van de aandacht en prikkelbaarheid van de hersenen tijdens het slaap- en waakritme en zou ook een doorslaggevende rol moeten spelen bij plasticiteit en leren.
  • Serotonerg systeem (transmitterserotonine): beïnvloedt bijvoorbeeld het gevoel van pijn, slaap- en waakritme en gemoedstoestand en wordt beschouwd als een van de "gelukshormonen".

Bij de ziekte van Parkinson kunnen naast verschillende bewegingsstoornissen ook andere begeleidende symptomen optreden. Meer over het onderwerp: de ziekte van Parkinson: symptomen.

Wat is de oorzaak van de ziekte van Parkinson?

De oorzaak van het afsterven van zenuwcellen in de substantia nigra is nog niet bekend. De ziekte van Parkinson wordt daarom ook wel idiopathisch Parkinson-syndroom (IPS) genoemd (idiopathisch = zonder bekende oorzaak).

De diagnose wordt in de meeste gevallen gesteld tussen de 50 en 70 jaar. Bij tien procent van de getroffenen wordt de diagnose gesteld vóór de leeftijd van 40 jaar, wanneer de ziekte van Parkinson vroeg begint. Als de ziekte vóór de leeftijd van 21 jaar optreedt, wordt dit de juveniele ziekte van Parkinson genoemd. Mannen worden iets vaker getroffen dan vrouwen.

Parkinson-syndromen

Naast de ziekte van Parkinson zijn er andere syndromen met vergelijkbare symptomen (atypische parkinsonsyndromen), die echter verschillen in hun onderliggende oorzaak en klinisch beloop. Over het algemeen worden de volgende vormen samengevat onder de term Parkinson-syndroom:

  • Idiopathisch Parkinson-syndroom (IPS), ziekte van Parkinson; ongeveer 75 procent van alle Parkinson-syndromen,
  • genetische of familiale vormen van het syndroom van Parkinson; Bij ongeveer een procent van de Parkinson-syndromen kunnen erfelijke genetische veranderingen worden gedetecteerd,
  • Parkinson-syndromen in de context van andere neurologische aandoeningen (bijv. Meervoudige systeematrofie, progressieve supranucleaire verlamming),
  • Secundaire Parkinson-syndromen, die worden veroorzaakt door een identificeerbare oorzaak, zoals medicatie, hersentumoren, circulatiestoornissen in de hersenen, verwondingen, toxines (bijv. Koolmonoxide, mangaan), ontstekingen of circulatiestoornissen van de hersenen, stofwisselingsstoornissen (bijv. Hypoparathyreoïdie met verkalking in de hersenen).

Opmerking De arts kan het onderscheid maken door zorgvuldige diagnostiek. Hierdoor kan hij / zij per geval beoordelen welke therapie het meest geschikt is.

Aanbevolen: