Skiduim - Letsel Aan Het Binnenste Collaterale Ligament Van De Duim

Inhoudsopgave:

Skiduim - Letsel Aan Het Binnenste Collaterale Ligament Van De Duim
Skiduim - Letsel Aan Het Binnenste Collaterale Ligament Van De Duim

Video: Skiduim - Letsel Aan Het Binnenste Collaterale Ligament Van De Duim

Video: Skiduim - Letsel Aan Het Binnenste Collaterale Ligament Van De Duim
Video: Skier's Thumb Gamekeeper's Thumb - Everything You Need To Know - Dr. Nabil Ebraheim 2024, Maart
Anonim

Ski duim

Het binnenste collaterale ligament van de duim, ook wel het ulnaire collaterale ligament genoemd, biedt stabiliteit bij het vasthouden en grijpen. Het verbindt het metacarpale bot van de duim met het metacarpofalangeale gewricht van de duim. Plotseling, gewelddadig spreiden van de duim kan ervoor zorgen dat het collaterale ligament overbelast raakt. Vaak is de oorzaak een val of klap op de gebogen duim. De blessure ontstaat vaak tijdens het skiën en wordt daarom ook wel de "skiduim" genoemd.

Het risico op verwonding van het collaterale ligament is ook hoog bij andere sporten zoals balsporten of vechtsporten. Vallen op de gespreide duim kan niet alleen gebeuren tijdens het sporten, maar ook in het dagelijks leven. Dit letsel treedt zelden op als gevolg van chronische overbelasting van het metatarsofalangeale gewricht.

navigatie

  • Lees verder
  • meer over het onderwerp
  • Advies, downloads & tools

Welke soorten blessures zijn er?

De volgende verwondingen aan het binnenste collaterale ligament van de duim kunnen optreden na overstrekking of overbelasting:

  • Stam van het ligament,
  • gedeeltelijke scheur (breuk) van het ligament,
  • volledig scheuren van de tape of
  • Scheur van het ligament van het bot.

Wat zijn de symptomen?

Kort na het ongeval zwelt het aangedane gebied van de duim op. Er is hevige pijn in de duim en gevoeligheid aan de binnenkant van de duim in het gebied van het metacarpofalangeale gewricht. Het vasthouden van voorwerpen en het bewegen van de duim veroorzaakt hevige pijn of is niet mogelijk.

De normale stabiliteit van de duim wordt niet meer gegeven. De duim kan meer dan normaal zijwaarts worden gespreid. Er kan zich een blauwe plek (hematoom) vormen. Als de ligamentblessure lange tijd onbehandeld blijft, wordt de duim instabieler en zwakker.

Wat kunnen de getroffenen zelf doen?

Direct na het ongeval moet de duim worden gekoeld en indien mogelijk geïmmobiliseerd. Als er symptomen zijn van een mogelijk gescheurd ligament, is medische zorg geïndiceerd.

Hoe wordt de diagnose gesteld?

Eerst verzamelt de arts de medische geschiedenis en de omstandigheden van het ongeval en vraagt naar klachten:

  • Waar komt pijn precies voor?
  • Zijn er mobiliteitsbeperkingen?
  • Heeft u eerder duimblessures gehad?

Dit wordt gevolgd door het klinische onderzoek van de duim. De arts stelt vast welke symptomen aanwezig zijn, zoals zwelling, kneuzingen, pijnlijke plekken enz., En controleert de stabiliteit van het gewricht en de elasticiteit van het ligament. Dit onderzoek van de duimfunctie is meestal pijnlijk bij een acuut letsel. Daarom kan de arts lokale pijnbehandeling aanbieden.

Röntgenfoto's van de duim zullen de arts helpen bij het diagnosticeren van het ligamentische letsel. Voor een meer precieze verduidelijking worden soms zogenaamde functionele opnames gemaakt in een schuine positie met behulp van röntgenfoto's. Als alternatief kunnen echografie-opnamen van de bewegende duim schade aan het ligament of gewricht aantonen. Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) kan worden gebruikt om de noodzaak van een operatie te verduidelijken, vooral als een Stener-laesie wordt vermoed.

Hoe wordt een ligamentletsel aan de duim behandeld?

Afhankelijk van het soort letsel wordt medische behandeling uitgevoerd met conservatieve therapeutische maatregelen of chirurgie.

Conservatieve (niet-chirurgische) behandeling

Conservatieve behandeling wordt meestal uitgevoerd bij een verrekking en een gedeeltelijke scheur in het ligament, maar ook bij een volledige scheur als het gescheurde ligament niet te ver verschoven is. De duim wordt ongeveer zes weken geïmmobiliseerd met een spalk (duimorthese) van plastic of gips. Na ongeveer drie weken kan de arts lichte oefentherapie uit de spalk voorschrijven om langzaam de beweeglijkheid en kracht van de duim te herstellen. De arts controleert het succes van de behandeling. Als er na conservatieve behandeling geen verbetering is, kan een operatie nodig zijn.

chirurgie

Bij conservatieve behandeling van een complete traan bestaat het risico dat een zogenaamde Stener laesie over het hoofd wordt gezien. Het gescheurde collaterale ligament glijdt onder de omliggende peesplaat door en kan daardoor niet meer op het bot groeien. Een stener-laesie moet operatief worden behandeld.

Een operatie kan echter ook onder andere omstandigheden aangewezen zijn, bijvoorbeeld in het geval van een benige scheur en een duidelijk weggegleden stuk bot of een volledige scheur van het ligament, als de beeldvormende diagnose een grotere verplaatsing van het ligament laat zien (meer dan twee millimeter). De operatie gebeurt via een kleine incisie aan de binnenkant van de duim. De gescheurde tape wordt bevestigd met naden, draadankers, enz. Na de operatie wordt de duim ongeveer vijf weken geïmmobiliseerd met een plastic spalk of gips. De oefentherapie die volgt is belangrijk om de beweeglijkheid van de duim te herstellen en peesverklaringen te voorkomen.

De resultaten van een chirurgische behandeling zijn over het algemeen goed en complicaties zijn zeldzaam.

Aan wie kan ik vragen?

De diagnose en behandeling van een acuut letsel aan het ulnaire collaterale ligament wordt meestal in een ziekenhuis of polikliniek uitgevoerd door specialisten uit de volgende vakgebieden:

  • Orthopedie en traumatologie
  • Orthopedie en orthopedische chirurgie
  • Traumachirurgie
  • Specialisten in handchirurgie

Een intramuraal verblijf is noodzakelijk voor een chirurgische behandeling.

Voor opheldering van niet-acute, chronische klachten van het metatarsofalangeale gewricht kunt u contact opnemen met de verantwoordelijke huisarts.

De oefentherapie na acute behandeling kan poliklinisch worden uitgevoerd door een arts, bijvoorbeeld op de polikliniek of door gevestigde fysiotherapeuten / fysiotherapeuten of ergotherapeuten / ergotherapeuten.

Hoe worden de kosten vergoed?

Alle noodzakelijke en passende diagnostische en therapeutische maatregelen worden door de zorgverzekeraars overgenomen. Voor meer informatie, zie Wat kost een ziekenhuisverblijf en een doktersbezoek: kosten en eigen risico

Uw huisarts of polikliniek vereffent de rekeningen doorgaans rechtstreeks bij uw zorgverzekeraar. Bij bepaalde zorgverzekeraars kan het echter zijn dat u een eigen risico (behandelpremie) moet betalen. U kunt echter ook terecht bij een arts van uw keuze (dus een arts zonder ziektekostenverzekering). Voor bepaalde niet-medicamenteuze behandelingen (bv. Fysiotherapie) - in sommige gevallen alleen wanneer een bepaald niveau is bereikt - kan toestemming van de zorgverzekeraar vereist zijn.

Voor bepaalde diensten (bijv. Medische hulpmiddelen en medische hulpmiddelen) worden - afhankelijk van de zorgverzekeraar - eigen bijdragen verstrekt. De meeste zorgverzekeraars voorzien in een vergunning, soms afhankelijk van het soort medische hulp. De receptvergoeding moet worden betaald voor medicatie op “contant recept”. Voor informatie over de desbetreffende bepalingen kunt u contact opnemen met uw zorgverzekeraar, die u kunt vinden op de socialezekerheidswebsite.

Aanbevolen: